Alive and kicking
Door: marjoleinhuissen
Blijf op de hoogte en volg Marjolein
02 Juli 2012 | Sierra Leone, Freetown
Voor degenen die zich ongerust maakten door de lange radiostilte...no worries I am alive and kicking! Toen ik het vorige bericht schreef, stond ik voor de grote uitdaging om een maand 'alleen' te overleven. En overleven was het zeker. Stipt eerste maandag alleen, 7 uur in de morgen...eerste spoedgeval. En dat was het startsein voor de meest drukke 2 weken ever. Druk overdag, maar vooral ook heel druk 's nachts. Ook zoveel bizarre dingen dat ik nog steeds verbaasd ben over wat ik allemaal heb gedaan. Ook wel een aantal nieuwe persooonlijke records gevestigd: 28 operaties in 5 dagen, 25 uur achter elkaar werken, 3 uur slaap en daarna weer uit je nest worden gebeld. Maar...we hebben het overleefd. En misschien iets belangrijker...mijn patienten ook! En ook al was het retezwaar en was ook erg leerzaam, heb respect gewonnen bij het personeel, etc. In het kader van 'nu we toch lekker bezig zijn' heb ik in mijn eerste weekend off call alle rapporten, jaarverslagen en projecten afgeschreven.
Inmiddels is de rust weer terug gekeerd. Dr ABD en ik delen de diensten, waardoor we allebei om het weekend vrij zijn. En we delen de operaties (of opereren samen), etc. Scheelt een hoop, vooral ook omdat je nu samen over dingen kunt brainstormen of af en toe een second opinion kan vragen. Natuurlijk is het soms ontzettend zwaar en frustrerend werk. Soms zie je zoveel rottige dingen achter elkaar of heb je een maternity ward vol met moeders, maar zonder (levende) babies, dat je gewoon even niet meer wil. Of denk je eindelijk de verpleging iets te hebben bijgebracht, lijkt het na een week allemaal vergeten. Maar hier tegenover staat ontzettend veel plezier met collega's en personeel, veel succesvolle casussen, en blijde en tevreden patienten. Het blijft een heel apart gevoel (vanbinnen) om al handen schuddend en high-fivend door het ziekenhuis te lopen.
Verder ook een soort van sociaal leven aan het opbouwen. Is een soort van, omdat het anders is in het expat bestaan. Mensen komen en gaan continu. Maar inmiddels paar goeie mensen gevonden. De Magbenteh triplets are still going strong, maar we maken ieder ook onze eigen vrienden. En het is ook broodnodig om af en toe op te trekken met mensen die niets met het ziekenhuis te maken hebben.
Dan het korte nieuws:
- hoe ontzettend schattig mijn katjes ook waren (zie foto), de stank in mijn huis werd te erg, dus heb ik ze verhuisd. Dat klinkt overigens een stuk simpeler dan dat het was. Toen ik weg ging voor een paar dagen heb ik ze buiten de deur gezet, alles afgesloten. Kom ik terug, heeft mama kat de mesh van mijn slaapkamer raam stuk gemaakt en leeft ze prinsheerlijk met 2 kittens in mijn bed! Probleem nu gelukkig opgelost.
- Toen ik aan dit verhaal begon, was ik zeker alive and kicking. Uiteraard ben ik nog steeds alive, maar iets minder kicking. Vrijdag dacht ik iets verkeerd te hebben gegeten, beetje overgeven etc. Maar bleef wel erg moe en duizelig over het weekend. Deze morgen hebben ze me ongeveer gedwongen door de screening gehaald (zag er blijkaar niet zo lekker uit)en...I hit the jackpot: malaria, buiktyhus en hookworm! Straks maar aan de pillenvoorraad beginnen.
- Inmiddels ben ik bijna een slanke den geworden, ruim 6 kg lichter. Klinkt heerlijk, en zou thuis ook feestje zijn want dan had ik heerlijk nieuwe garderobe aan kunnen schaffen. Hier leef ik nu een ruim een maat te grote kleren, wat iets minder charmant is.
- Wat we heel blij maakt: 2 vriendinnen komen in augustus op visite :) En wat voor mij extra goed nieuws is (sorry odette en renee): ze mogen allebei 46 kg meenemen! Voorraad voor marjoleintje :)
- Kort berichtje voor opa M: hoorde dat u een laptop hebt gekregen. Zit met smart te wachten op mijn eerste e-mail! ;)
Inmiddels is de rust weer terug gekeerd. Dr ABD en ik delen de diensten, waardoor we allebei om het weekend vrij zijn. En we delen de operaties (of opereren samen), etc. Scheelt een hoop, vooral ook omdat je nu samen over dingen kunt brainstormen of af en toe een second opinion kan vragen. Natuurlijk is het soms ontzettend zwaar en frustrerend werk. Soms zie je zoveel rottige dingen achter elkaar of heb je een maternity ward vol met moeders, maar zonder (levende) babies, dat je gewoon even niet meer wil. Of denk je eindelijk de verpleging iets te hebben bijgebracht, lijkt het na een week allemaal vergeten. Maar hier tegenover staat ontzettend veel plezier met collega's en personeel, veel succesvolle casussen, en blijde en tevreden patienten. Het blijft een heel apart gevoel (vanbinnen) om al handen schuddend en high-fivend door het ziekenhuis te lopen.
Verder ook een soort van sociaal leven aan het opbouwen. Is een soort van, omdat het anders is in het expat bestaan. Mensen komen en gaan continu. Maar inmiddels paar goeie mensen gevonden. De Magbenteh triplets are still going strong, maar we maken ieder ook onze eigen vrienden. En het is ook broodnodig om af en toe op te trekken met mensen die niets met het ziekenhuis te maken hebben.
Dan het korte nieuws:
- hoe ontzettend schattig mijn katjes ook waren (zie foto), de stank in mijn huis werd te erg, dus heb ik ze verhuisd. Dat klinkt overigens een stuk simpeler dan dat het was. Toen ik weg ging voor een paar dagen heb ik ze buiten de deur gezet, alles afgesloten. Kom ik terug, heeft mama kat de mesh van mijn slaapkamer raam stuk gemaakt en leeft ze prinsheerlijk met 2 kittens in mijn bed! Probleem nu gelukkig opgelost.
- Toen ik aan dit verhaal begon, was ik zeker alive and kicking. Uiteraard ben ik nog steeds alive, maar iets minder kicking. Vrijdag dacht ik iets verkeerd te hebben gegeten, beetje overgeven etc. Maar bleef wel erg moe en duizelig over het weekend. Deze morgen hebben ze me ongeveer gedwongen door de screening gehaald (zag er blijkaar niet zo lekker uit)en...I hit the jackpot: malaria, buiktyhus en hookworm! Straks maar aan de pillenvoorraad beginnen.
- Inmiddels ben ik bijna een slanke den geworden, ruim 6 kg lichter. Klinkt heerlijk, en zou thuis ook feestje zijn want dan had ik heerlijk nieuwe garderobe aan kunnen schaffen. Hier leef ik nu een ruim een maat te grote kleren, wat iets minder charmant is.
- Wat we heel blij maakt: 2 vriendinnen komen in augustus op visite :) En wat voor mij extra goed nieuws is (sorry odette en renee): ze mogen allebei 46 kg meenemen! Voorraad voor marjoleintje :)
- Kort berichtje voor opa M: hoorde dat u een laptop hebt gekregen. Zit met smart te wachten op mijn eerste e-mail! ;)
-
02 Juli 2012 - 17:57
Renee:
Wat een prachtige fotootjes: die katjes zien er zeker lief uit, het strand was ongetwijfeld een zeer welkome afwisseling van HEEL HARD werken en dat dinertje ziet er heel gezellig uit! Wil al die mensen ontmoeten als ik er ben in aug!
X Renee (die alvast met krachttraining gaat beginnen omdat ze straks 46 kg bagage moet sjouwen!) :-) -
02 Juli 2012 - 18:13
Anouk:
gelukkig, eindelijk weer een berichtje van je!! Alhoewel ik schaamtevol moet toegeven dat in de tussentijd weinig heb laten horen via deze weg...
maar wat een prachtige verhalen! Ik moet wel even iets rechtzetten van je Marjo: je schrijft in je eerste alinea dat het misschien iets belangrijker is dat je patienten nog leven dan dat jij het hebt overleefd.. maar dat klopt natuurlijk niet he? Denk aan het intervisie-mailtje van Renee!
Wat hebben de mensen daar nou aan een dode dokter..
En tjonge die jackpot.. in de gynaecologie heb je toch ook zo'n 'three of a kind'?? Opmerking van Ramon: soow, das niet misselijk!
Hopelijk ben je weer opgeknapt?
Super leuke foto's, met name om te zien hoe je overal glundert! Kijk uit naar je volgende reactie..
Wij gaan bijna naar OZ!!
x anouk -
02 Juli 2012 - 23:24
Marloes:
Ha Marjo!
Wat een verhaal! Fijn weer van je te horen -
02 Juli 2012 - 23:26
Marloes:
oeps er ging iets mis...
28 OKs in 5 dagen, aaaargh, hier net zoveel in 2 jr, grrrrrrr.
Zijn de beesten inmiddels alweer een beetje uit je lijf?
Keep up the good work en liefs van Marloes -
03 Juli 2012 - 16:09
Jessica:
Eindelijk, daar ben je weer! Klinkt aardig impressive wat je daar aan het doen bent. Zoveel operaties heb ik in de hele opleiding volgens mij nauwelijks zelfstandig gedaan, haha!
Hoop dat je je snel weer wat beter voelt.
X Jessica -
30 Juli 2012 - 13:08
Aron Van Bennekom:
hoi marjolein,
hoe gaat het met je ben je al weer wat opgeknapt.
met mij gaat het in ieder geval goed ik heb er nu al vier weken zomervakantie opzitten.
de eerste week van de vakantie was best mooi weer de tweede week was er wisselvallig maar af en toe was het best wel mooi en de derde week was erg slecht met veel regen en veel wind.
en de vierde week was een extra week en niet onze officiele vakantie toen ging papa af en toe werken vanf de kant die extra week was pragtig met super mooi weer.
nu zijn papa en mama weer aan het werk en ik ezra en sara hebben nog twee weken vakantie en dan moeten we weer naaar school.
heb weer bet wel zin in school.
ik hoop dat je snel weer beter wordt.
ik hoor nog wel een keer iets van je.
groetjes aron
-
18 September 2012 - 19:37
Sara Van Bennekom:
beste Marjolein,wat is dat tot zielig voor dat meisje.
je moet zeker wel veel werken.
en kan je dan nog wel het vliegtuig betalen grapje.
ik ben gestopt met voetbal en ga mischien op hocky.
heel veel liefs van Sara
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
