Barbara May Maternity Hospital
Door: Marjolein
Blijf op de hoogte en volg Marjolein
23 December 2013 | Ethiopië, Āwash
Al weer 2 weken aan het werk....de tijd vliegt. Na een paar chaotische dagen waar ik ingewerkt zou worden, stond ik er dan alleen voor. Zonder ingewerkt te zijn....in mijn eentje een ziekenhuis runnen. Tja, dat noemen we geen probleem, maar een uitdaging ;-) Een kort overzicht van en rijlen en zijlen hier.
Zoals de naam van het ziekenhuis al zegt, is het alleen voor gynaecologie en obstetrie (verloskunde). Dat is best een keer fijn. Lekker afgebakend, maar 1 afdeling, etc. Aan de andere kant soms heel frustrerend. Mensen komen toch ook met andere klachten/ziekten, die ik best kan behandelen maar dat niet mag. In de wetenschap dat het eerstvolgende ziekenhuis buiten Afar region ligt en zeker 5 uur rijden is. Maar hoofdzakelijk is het gewoon heul fijn om niet alles te hoeven doen.
Verder ben ik, nu ik alleen ben, niet alleen verantwoordelijk voor de patiëntenzorg. Maar ben ik ook sleutelbewaarder, heb ik geleerd hoe ik de generator moet bedienen, doe ik de pharmacy (apotheek), etc etc.
Ik woon in een kleine kamer, waar ik in principe alles heb dat ik nodig heb. Behalve.....privacy. Geen gordijnen voor de ramen, een deur die niet eens dicht kan, laat staan op slot. Daar hebben we inmiddels wel verandering in gebracht. Vooral een zware steen bleek een hele goede oplossing. (nee, niet om mensen hoofd mee in te slaan, maar om mijn deur te barricaderen ;-)).
Verder regelmatig lost in translation. Kan namelijk kiezen tussen 3 talen: Afar, Amharic of Frans. Geen van allen mijn sterkste talen. Ben voor de grap een keer in het Nederlands begonnen, waarbij ze enthousiast zaten te knikken dat ze het uitstekend begrepen, hihi. Een patient zien en beleid afspreken kost dus enige tijd (lees: soms hele dag om verhaal etc duidelijk te krijgen).
De staff is ongelooflijk lief en goed voor me. Jonge dokters zijn ze blijkbaar niet gewend en word dus ook zwaar verwend. Massage van mijn vermoeide voetjes als ik heb staan opereren, regelmatig een coffee ceremony, dagelijks zoenen en 10x I love you. Doet een mens goed hoor :-) En er wordt voor me gekookt, gewassen, schoongemaakt. Een leven als een prinsesje dus....nou ja soort van. Als ik soms om me heen kijkt is de leegte overweldigend. Maar langzamerhand vind ik mijn draai, krijg ik een beetje regelmaat en ben ik een uitstapje naar Addis aan het plannen.
En ja...werken doe ik ook nog. Al veel bijzondere dingen gedaan, niet altijd even leuk, soms extreem grappig....maar daarover volgende x meer.
Zoals de naam van het ziekenhuis al zegt, is het alleen voor gynaecologie en obstetrie (verloskunde). Dat is best een keer fijn. Lekker afgebakend, maar 1 afdeling, etc. Aan de andere kant soms heel frustrerend. Mensen komen toch ook met andere klachten/ziekten, die ik best kan behandelen maar dat niet mag. In de wetenschap dat het eerstvolgende ziekenhuis buiten Afar region ligt en zeker 5 uur rijden is. Maar hoofdzakelijk is het gewoon heul fijn om niet alles te hoeven doen.
Verder ben ik, nu ik alleen ben, niet alleen verantwoordelijk voor de patiëntenzorg. Maar ben ik ook sleutelbewaarder, heb ik geleerd hoe ik de generator moet bedienen, doe ik de pharmacy (apotheek), etc etc.
Ik woon in een kleine kamer, waar ik in principe alles heb dat ik nodig heb. Behalve.....privacy. Geen gordijnen voor de ramen, een deur die niet eens dicht kan, laat staan op slot. Daar hebben we inmiddels wel verandering in gebracht. Vooral een zware steen bleek een hele goede oplossing. (nee, niet om mensen hoofd mee in te slaan, maar om mijn deur te barricaderen ;-)).
Verder regelmatig lost in translation. Kan namelijk kiezen tussen 3 talen: Afar, Amharic of Frans. Geen van allen mijn sterkste talen. Ben voor de grap een keer in het Nederlands begonnen, waarbij ze enthousiast zaten te knikken dat ze het uitstekend begrepen, hihi. Een patient zien en beleid afspreken kost dus enige tijd (lees: soms hele dag om verhaal etc duidelijk te krijgen).
De staff is ongelooflijk lief en goed voor me. Jonge dokters zijn ze blijkbaar niet gewend en word dus ook zwaar verwend. Massage van mijn vermoeide voetjes als ik heb staan opereren, regelmatig een coffee ceremony, dagelijks zoenen en 10x I love you. Doet een mens goed hoor :-) En er wordt voor me gekookt, gewassen, schoongemaakt. Een leven als een prinsesje dus....nou ja soort van. Als ik soms om me heen kijkt is de leegte overweldigend. Maar langzamerhand vind ik mijn draai, krijg ik een beetje regelmaat en ben ik een uitstapje naar Addis aan het plannen.
En ja...werken doe ik ook nog. Al veel bijzondere dingen gedaan, niet altijd even leuk, soms extreem grappig....maar daarover volgende x meer.
-
23 December 2013 - 11:38
Hieke:
Hoi Marjo
fijn dat je je draai al een beetje gevonden hebt en leuk om wat foto's te zien.
Wat een overweldigend uitzicht heb je daar.
Wens jou via deze weg goede feestdagen toe, weet niet of en hoe het daar gevierd wordt.
Succes met alles waar je mee bezig bent.
xx -
23 December 2013 - 15:46
Conny:
Super om te lezen Mar!! Hele fijne feestdagen voor jou daar in verweggiestan dikke kus en knuffel vanuit een nat koud en vooral winderig Nederland xxx -
23 December 2013 - 19:04
Mayke:
Op een bepaalde manier zeer herkenbaar, succes!
En fijne kerst (doen ze daar iets mee??)!
Groet vanuit Haydom, Tanzania -
26 December 2013 - 19:22
Jessica:
Merry Christmas! Heb je het kunnen vieren? Klinkt goed hoe ze je daar in de watten leggen. Geniet er lekker van! Je verdient het, xxx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
